آرامش ندارم

اشتهایمان که کم نیست خودمان را می گویم ، انسان دو پایی که دست روی هر چیزی بگذارد یا کوتاهی می کند یا زیاده روی . این یک واقعیت است ما سیر نمی شویم مگر اینکه خودمان را کنترل کنیم . 

اگر پول داشتم ... ، اگر امکانات داشتم ... ، اگر پارتی داشتم ... ، اگر زودتر ازدواج کرده بودم ... ، اگر اخراج نمی شدم ... ، اگر پدرم پولدار بود ... ، اگر شوهر می کردم ... ، بسه دیگه هی هر چی من می نویسم یه کلمه نمی گی خوب تا من اصل  حرفم رو بزنم گلوم خشک شد حالا یه لیوان آب بخورم بهت میگم قصه تلخ این بهانه تراشی بعضی هارو !!!

القصه بهانه تراشی  خنده دارتر که خودم هم بهش دچارشدم اینه  که درس خونده ها به آدم های کم سوادی که از بعضی جهات موفق به نظر میرسن نگاه می کنن و میگن اگه به جای درس خوندن رفته بودم دنبال شغل آزاد الان وضعم این نبود و از اون طرف درس نخونده ها حتی اگه به روی خودشون نیارن میگن اگه درس خونده بودم الان واسه خودم کسی بودم . حالا شما بگرد یه آدم راضی پیدا کن این وسط !!!

آدمی رو میشناسم که نه دست داره نه پا . اولین بار که فیلمش رو دیدم با خودم گفتم اگه من دست و پا نداشتم حتما با دیدن دست و پای دیگران از غصه دق می کردم و همیشه می گفتم اگه دست و پا داشتم دنیا رو عوض می کردم اما الان که دست و پا دارم ، غصه خیلی از چیزهایی رو که ندارم می خورم . ما هر چی داشته باشیم باز هم واسه پیداکردن راه زندگی دنبا بهانه ایم ، دنبال اینیم که عقب بودنمون رو به گردن چیزی یا کسی بندازیم . نه عزیزم هر وقت یاد گرفتی که با همان دست های به ظاهر خالی ، چشم انداز زیبایی برای زندگی ات ترسیم کنی تازه یاد گرفتی که چگونه ماشین زندگی ات را در این اتوبان پر ترافیک هستی به حرکت در آوری مسیری که درآن باید حواست به خیلی چیزها باشد . پس بهتر است که در این اتوبان به قانون احترام بگذاری و حرکت کنی راهنما یادت نره !! حالا چرا هول کردی ؟ گفتم راهنما نگفتم برف پاکن !!!!