هر انسانی در شرایط و زمان خاصی به دنیا می آید . مثلا خود ما در سال ، ماه ، روز ، قاره ، کشور ، استان ، شهر ، محله ، نژاد ، فامیل ، خانواده و پدر و مادر خاصی به دنیا می آییم .البته شرایط باز هم خاص تر می شود مثل سطح درامد ، تحصیل ، شان اجتماعی خانواده و ... پس همه قبول داریم که ما کاملا منحصر به فردیم . در گذشته نه کسی مانند ما به دنیا آمده و نه در آینده کسی مانندما پا به این جهان خواهد گذاشت . هر کس بهتر از دیگری شرایط خودش را درک می کند . اگر مساله ای به وجود آید بهترین تصمیم حتی پس از مشورت تصمیمی است که خود او با توجه به شرایط خاص خودش می گیرد . کسی نمی تواند برای دیگری تصمیم بگیرد مگر اینکه ثابت شود آن شخص از گرفتن تصمیم عاقلانه عاجز است . ما فرزند زمان خودمانیم و فرزند شرایطی که کاملا اختصاصی ماست . این شرایط ، شرایطی است که به انتخاب و اراده ما نبوده است . یک نفر در خانواده ای ثروتمند به دنیا می آید و دیگری فقیر متولد می شود . یکی غرق لطف پدر و مادر و دیگری تا چشم باز می کند خود را از نوازش آن دو محروم می بیند . یکی در شرایط جنگ و دیگری در صلح و آرامش لباس هستی می پوشد . هیچ کس شایسته آن چه به او داده شده نیست و کسی که محروم به دنیا می آید موررد خشم طبیعت نبوده است . هرکس یگانه روزگار خودش است . با شرایط فردی و اجتماعی خاص خودش به دنیا می آید و مطمئنا تصمیمی که برای زندگی اش می گیرد با ید با دیگران متفاوت باشد . هر انسان منحصر به فرد و بی نظیر باید تصمیمش منحصر به فرد و بی نظیر باشد . منظور این نیست که باید تصمیمش حتما با دیگران تفاوت چشمگیری داشته باشد بلکه منظور این است که هر کس باید در تصمیم گیری ، امکانات ، توانمندی ها و علایق خودش را لحاظ کند . اگر هدفش با دیگری یکی است مطمئنا شیوه رسیدنش به هدف باید متفاوت باشد . در غیر این صورت رسیدن به هدف ممکن نخواهد بود . اما از همه این ها مهم تر این است که هر انسان با شرایط ویژه خودش به دنیا می آید در نتیجه مسئولیت ویژه ای بر دوش دارد . مسئولیتی که پیش از او به کسی داده نشده و پس از او به کس دیگری داده نخواهد شد . این مسئولیت متناسب با امکاناتی است که به او داده شده است . متناسب با تمامی شرایط او حتی ویژگی هایی مثل زیبایی و خوش تیپی که ما به آن ها هرگز به چشم امانت نگاه نکرده ایم . هر کس با امانت هایی رایگان پا به هستی می گذارد و چند صباحی به او فرصت داده می شود تا مسئولیتش را تشخیص دهد ، آن را به انجام برساند و سرانجام بدون خیانت در امانت ،آن را به صاحبش باز گرداند . هر کس بار امانتش سنگین تر باشد مسئولیتش هم سنگین تر خواهد بود . به همین خاطر است که هیچ کس نباید آرزو کند جای دیگری باشد بلکه باید سعی کند جای خودش باشد . هر کس خودش را بشناسد و مسئولیتی را که برای انجام آن متولد شده و از عهده دیگران بر نمی آید به انجام برساند ، آینده ای را به چنگ خواهد آورد که آرزوی همگان است . سعادت همیشگی و عمر جاودانه نصیب کسی خواهد شد که بداند خداوند او را برای انجام مسئولیتی برگزیده است که تنها او در این شرایط و زمان از عهده انجامش بر می آید . دنیا مثل پازلی است که تنها زمانی کامل می شود که هرکس سر جای خودش قرار بگیرد . دنیا جای خالی تو را حس می کند تو کجای این پازل را باید پر کنی؟ مسئولیت تو چیست ؟ . همه با سختی هایی در زندگی روبرو هستند اما این سختی ها نباید آن ها را از وظیفه خودشان غافل کند . شناخت تکلیف کار سختی است که بیشتر انسان ها ، آن را در میان انبوه مشکلاتشان از یادمی برند . گاهی تکلیف تو این است که کوری را از خیابان رد کنی و گاهی اینکه دست نوازشت را بر سر یتیمی بکشی و گاهی باید برای بیدار کردن انسان ها بار سفر ببندی و گاهی تا دیروقت مطالعه کنی . اما تکلیف تو هر چه باشد این تنها تو هستی که باید آن را بیابی و به انجام برسانی . تو برای زمان خودت به دنیا آمدی اما باید در خاطر تاریخ بمانی . لازم نیست کار بزرگی کنی فقط کافی است خودت باشی و بدانی که هیچ کس وظیفه تو را انجام نخواهد داد .