کاش مرا نمی آفریدی

ای کاش مرا نمی آفریدی تا مجبور نباشم از دست دادن ها ، نداشتن ها ، تنهایی ها ، بی پولی ، بی شوهری ، بی زنی ، بیماری ، کلا همه بدبختی های دنیا را برای رسیدن به آرامش در عالمی دیگر تحمل کنم  .  من می دانم که تو هستی و می دانم که دروغ گو نیستی و می دانم که اگر امروز چیزی ندارم ،  زیبا نیستم ، مالم و عزیزم را از دست داده ام  ،  شوهر یا زن ندارم ،  بی پولم ، آینده همیشگی من فقط به تصمیم امروزم بستگی دارد . زیرا تمام هستی را تو آفریدی ، تمام ثروت ها ی بی پایان نزد توست ،  اگر به دختری که دوستش داشتم نرسیدم  و  اگر پسری را که دوست دارم تنهایم گذاشته ، تو مالک آن هایی و می توانی آن قدر به من ببخشی که آن پسر و دختر در مقابلش مثل آب بینی بز باشد در مقابل بخشش های تو . عزیزی را که در عمر 60 ساله دنیا از دست داده ام می توانم در عمر جاودانه به خواست تو همیشه در کنار خود داشته باشم اما ای خالق من ، احساس می کنم کم آورده ام تو که به آفرینش من احتیاج نداشتی چرا مرا خلق کردی . تو که کار بیهوده نمی کنی پس بگو قرار است چه چیزی به من بدهی که ارزش این همه گرفتاری را دارد ؟ چه لذتی در انتظار من است که باید در این فساد کده رو به رشد را تخته کنم و چشمم را به روی پارتی ، رشوه ، اختلاس ، دوست پسر ودوست دختر ببندم ؟ اگر من آن گونه که  خواسته ای پاستوریزه پاستوریزه باشم تو از خزانه غیب خود چگونه می خواهی جای خالی آن ها را پر کنی ؟ تو می توانی ،  اما من  مرد معامله نیستم  ،  مشکل از تو نیست مشکل از من است . اما تو کار بیهوده نمی کنی  اگر از من توقعی داری حتما توانایی اش را به من هم داده ای  . اگر من به خودم  و به توانایی ام شک دارم پس باید  ته دل به تو  بی اعتماد باشم . کسی که به تو شک دارد را با چه چیز می شود درمان کرد . اگر تو را باور کنم  روزی خواهم گفت تو را  شکر بی پایان ، زیرا مرا آفریدی  و  به من فرصت همیشه بودن  و  زندگی  جاودانه دادی  .  70 سال زحمت در مقابل زندگی جاودانه با تمامی چیزهایی که امروز حسرت داشتنش را دارم که کمترینش یک چهره زیباست مثل صفر است در مقابل بی نهایت  .آیا این فرصت ارزش جنگیدن ندارد؟